Duyguların, insanların düşünme biçimlerini etkilediği; bilgi işleme süreçleri ve karar verme mekanizmalarıyla yakın bir şekilde ilişkili olduğu artık net bir şekilde bilinmektedir. Eldeki bulgular; üzgünken daha yavaş, detaylı ve sistematik düşünme eğiliminde olduğumuzu gösteriyor. Buna göre, kendimizi mutlu hissettiğimizde daha çok sezgilerimize güvenerek, yani neyin doğru neyin yanlış olabileceği hakkında fikir yürütmeden hislerimize dayanarak karar verirlen, kendimizi mutsuz hissettiğimizde ise seçeneklerin avantaj ve dezavantaj durumlarını gözeterek kararlarımızı vermekteyiz. Üzgün ruh halindeyken daha planlı hareket etmekte, artıları ve eksileri iyice analiz ederek en uygun olanı tercih etmeye eğilim göstermekteyiz. Buna paralel olarak, kendimizi üzgün hissettiğimizde daha iyi bir ruh haline göre daha zor ikna olmakta, ikna olmak için güçlü argümanlara ihtiyaç duymaktayız (Rob, Holland ve Witteman, 2008).
Duygu ile bilgi işleme arasındaki ilişkiyi inceleyen bir çalışmada, katılımcıların üzgün duygu durumundayken mutlu duygu durumuna göre “büyük resmi” göremedikleri, bunun yerine daha küçük detaylara odaklandıkları tespit edilmiştir. Diğer bir ifadeyle, mutluyken ağaçları bir bütün olarak yani orman olarak algılarken, üzgün hissettiğimizde ağaçların her birine teker teker odaklanmaktayız (Gasper ve Clore, 2002).
Siz de kendinizi üzgün hissettiğinizde daha doğru kararlar verebildiğinizi, daha iyi çalışabildiğinizi ve daha verimli olduğunuzu fark ettiniz mi?
Kaynak: Gasper, K. Ve Clore, G. L. (2002). Attending to the big picture: Mood and global versus local processing of visual information. Psychological Science, 13(1), 34-40.
